Ach kulleke toch…

Er zijn niet heel veel artiesten waarvan als ze op tv zijn ik met de snelheid van het licht weg zapp. Of als ze op de radio zijn ik er zo hard mogelijk doorheen ga “zingen”. Wat voorbeelden? Nou, laat ik beginnen met Tino Martin. Blijkbaar zijn zijn voor- en achternaam niet interessant genoeg, dus heeft hij zijn ‘middelname’ door elkaar gehusseld en er Tino Martin van gemaakt. Iets in die richting. En in zijn geval gaat het niet eens zozeer om zijn zangkwaliteiten (als hij die al heeft, over gebrek aan smaak valt niet te twisten), maar meer over de persoon Eduard Kattenberg. Ja, zo heet hij echt. Ik heb hem ooit bij één of andere ontbijtshow zien zitten, en de beste man meldde dat hij elk jaar een nieuwe auto koopt. Want hij maakt zoveel kilometers per jaar. Hij vertelde het alsof hij bij de Zeeman een nieuwe joggingbroek ging kopen, het was de normaalste zaak van de wereld in zijn ogen. Dat die ‘wereld’ een totaal andere is dan die waar ík op leef werd duidelijk toen hij ook nog verkondigde dat je wel onder een steen moet hebben geleefd als je nog nooit van hem hebt gehoord. Had ik ook niet. Nou, misschien had ik dat onbewust wel, en ben ik er daarom wel onder gaan liggen. Laat het duidelijk zijn, de man vind zichzelf heel wat. En dat is op zich niet erg, maar hou dat lekker voor je.

Nog een voorbeeld? Kane. Nou ja, de zanger van het bandje dan. Ik vind de muziek best te behappen, die Woesthoff moet er alleen niet doorheen zingen. Nou ja, zingen… Het klinkt alsof hij op de wc de babi pangang van de vorige avond er uit aan het persen is. Ooit hebben ze op een personeelsfeest in de Ziggodome waar ik aanwezig was opgetreden, en terwijl ik met mijn armen over elkaar het zo’n beetje aan stond te gluren werd mij gevraagd waarom ik niet he-le-maal uit mijn dak ging, want ‘jij houdt toch van die muziek?’ Nu kan ik sowieso wel redelijk bot overkomen tegen mijn collega’s, maar op dat moment deed ik geen enkele moeite om me ook maar een beetje in te houden. De boodschap was wel duidelijk. Marco (dat is zijn echte naam) vond het ook nog nodig om te melden dat ze daar een paar weken ervoor ook al hadden opgetreden, maar toen was de hele zaal gevuld, terwijl nu halverwege een doek hing om de zaal in tweeën te delen. Dat vond hij zichtbaar jammer. Ik vond ook iets jammer aan die avond. Zijn aanwezigheid.

En sinds vorige week heb ik een artiest aan mijn lijstje toegevoegd. René Froger. Hij heeft een ‘maniertje’ waar ik braakneigingen van krijg. Namelijk dat weghouden van die microfoon zodra er een uithaal komt. Liever dat hij die microfoon helemáál weghoudt, maar dat is een ander verhaal. De reden dat hij op mijn lijstje terecht is gekomen is de volgende. René (dat is overigens zijn echte naam) vond het nodig om te verkondigen dat zijn beroepsgroep het hardst getroffen is van iedereen door de corona. En dat hij nu dus maandenlang niet kan optreden (toch nog iets positiefs aan dat virus) en dat hij dus inkomsten misloopt. En dat bijvoorbeeld het werken bij een boer niet tot de mogelijkheden behoort om aan geld te komen. Maar gelukkig zette hij het een dag later weer recht. Nou ja, hij zei eigenlijk hetzelfde, maar dan met andere woorden. De artiesten staan achter in de rij om geholpen te worden, en het werken voor een boer kan of willen de Frogertjes niet, want daar hebben ze nu eenmaal niet voor geleerd. Ik vraag me af waar de heer Froger dan wél voor geleerd heeft, buiten het op jonge leeftijd al zingen in de kroeg van je vader. En ik kan het niet opzoeken, want als ik zijn naam intyp op google springt bij mij het internet eruit.

Maar de Frogertjes (overigens de laatste keer dat ik ze zo noem, dat beloof ik) hebben geen reden tot klagen hoor. Meerdere bedrijven die ruim een miljoen waard zijn, jaren geleden een villa gekocht voor zeven ton waar daarna meermaals een hypotheek van ruim een miljoen op gezet is. Mevrouw Froger mag al helemaal niet klagen, gezien de auto waar ze in rijdt. Mijn buren van een paar deuren verder hadden ooit een paar flinke meningsverschillen, en Natas en die ene gozer die alleen een t-shirt en gilet in zijn kledingkast heeft hangen kwamen de boel goedpraten. Grote campers daar voor de deur, want het moest er uitzien dat la Froger en le Williams daar bleven overnachten. In werkelijkheid reden ze ’s avonds gewoon naar huis, in de dikke Mercedessen die ze dan recht bij mij voor de deur hadden geparkeerd. Je weet wel, zo’n auto waar Tino Martin er elk jaargetijde één van aanschaft.

Ik geloof best dat er genoeg artiesten zijn die het moeilijk hebben nu. Net als zoveel andere beroepsgroepen. Maar ik vind het moeilijk te begrijpen dat een artiest die ruim tienduizend euro vraagt voor een half uur optreden niet de middelen heeft om een periode zonder inkomsten te overbruggen. En dat zijn alleen nog maar de inkomsten van optredens. Ik mag hopen (voor hem dan, absoluut niet voor mijzelf) dat er ook nog af en toe een liedje van hem op de radio voorbijkomt waar hij dan weer geld voor vangt. Waar ik dan uiteraard weer keihard doorheen schreeuw, moge dat inmiddels duidelijk zijn.

Dus stop met janken, neem voor mijn part een krantenwijk, en ga om de kosten te drukken met zijn tweeën voorlopig níet drie keer uitgebreid in bad voordat jullie onder de wol gaan. En geniet. Geniet van de zingende merel, de geur van de zee. Van de zon die doorbreekt, of zelfs van een vers kopje thee. Want er zijn maar genoeg dingen die een mens gelukkig kunnen maken.

 

Foto: Willeke Veldman