Mijn eerste filmpremière

Als ik de titel zo zelf lees dan besef ik dat ik mogelijk de indruk wek dat iets van mij zojuist in première is gegaan. Haha, alsof ik ooit zoiets in mijn leven zou bereiken. Clickbait!

Bumperkleef

Ik werd uitgenodigd om de filmpremière van Bumperkleef bij te wonen tijdens het Nederlands filmfestival. Oké, wel als pers, maar het voelt toch altijd een beetje speciaal dat een vrij kleinschalige blog wordt uitgenodigd voor grote evenementen als dit.

Bumperkleef is een film van Lodewijk Crijns met in de hoofdrol Jeroen Spitzenberger en Anniek Pheifer.

“Wat gebeurt met iemand, wanneer zijn schild van zelfvertrouwen de volle laag krijgt? Op weg met zijn gezin naar een verjaardagsweekend bij zijn ouders, voelt Hans zich gedwarsboomd door een medeweggebruiker. Verzekerd van zijn eigen gelijk daagt hij zijn tegenstander uit, helaas met averechts effect. Zijn ego gekwetst, zijn vrouw boos, zijn kinderen teleurgesteld, zijn vijand nu pas echt goed op oorlogspad. Zo verandert het toch al vervelende uitstapje in een thriller waarin hij de controle dreigt te verliezen.”

Black Tie

In de mail die ik ontving stond een dresscode: black tie. Ik wist wel globaal wat black tie inhield, maar na een klein onderzoekje kwam ik erachter dat je met een mooie avondjurk áltijd goed zit. Nu heb ik er daar over het algemeen 0 van in mijn kast hangen, maar ik had toevallig in Praag een prachtige avondjurk gekocht voor 125 Tsjechische Kronen. Oftewel, – I kid you not – 5 euro. VIJF EURO. Die kwam nu super goed van pas.

Ik vroeg Patty of ze mee wilde gaan, maar dat was natuurlijk een retorische vraag.

WIJ. WILLEN. KIPNUGGETS.

Patty en ik vertrokken maandag 30 september richting Utrecht. Rekening houdende met files, ongelukken, derde wereldoorlogen en vulkaanuitbarstingen, waren we natuurlijk veel te vroeg in de buurt van Utrecht. Een aantal kilometer voor onze afrit zagen we een grote gele M in de lucht zweven en ik hoefde Patty niet eens aan te kijken om te weten wat dat betekende. Wij. Willen. Kipnuggets. In onze avondjurken stapten we het fastfoodrestaurant binnen. Na het verorberen van onze miljoenen calorieën vroeg de medewerkster of ze voor ons af mocht ruimen. Eerlijk, ik heb dat nog nooit meegemaakt in een McDonalds-restaurant. Maar het zal vast niet door onze prachtige jurken komen.

Brutaliteit

Op naar de première. Speciaal voor ons was er een plekje aan de rode loper gereserveerd, zodat we de cast en de genodigde BN’ers goed op de foto konden zetten. Ik heb weleens foto’s van een rode loper gezien, maar eigenlijk nooit hoe die foto’s gemaakt werden. Diverse pers stond bij iedere BN’er te roepen “KUN JE EVEN NAAR MIJ KIJKEN” en toen besefte ik dat ik nog niet de brutaliteit van een persfotograaf in me heb zitten. Ik ging daarom maar naast een grote fotograaf staan in de hoop dat de BN’ers per ongeluk in mijn lens zouden kijken. Zo kan het ook.

De rode loper is dus geen plek waar spontane foto’s gemaakt worden, maar waar een heuse fotoshoot wordt gehouden voor verschillende media. Nooit zo bij stil gestaan, maar eigenlijk wel heel logisch.

Omdat we geen mainstream kijk-ons-poseren-op-de-rode-loper-foto wilden publiceren.

Toen alle genodigden over de rode loper naar binnen waren geparadeerd, pakten wij ons moment om ook over dat rode geval heen te lopen. Yes, nu zijn we ook speciaal.

Positief verrast

We namen een plekje in de onwijs grote bioscoopzaal waar na een voorwoord de film eindelijk begon. Wat ik ervan vond? Best gaaf! Ik vind Nederlandse films eigenlijk zo slecht nog niet. En deze bewijst dat maar weer: het vertelt een goed verhaal met een moraal en het is nog verschrikkelijk spannend ook. De acteurs en zéker de kindactrices spelen ontzettend goed. Ook Patty was positief verrast door de film. Aanrader!

Grote vuurbal, jonguh!

Na de film hebben we nog even nagepraat onder het genot van twee Cola Zero’s tot Patty opeens de schrik van haar leven kreeg omdat we naast Tim Haars bleken te zitten. Tim wie? Ja, dat dacht ik zelf dus ook, maar Patty wist te vertellen dat hij één van de gasten van New Kids was. Op zich best geinig!