Het goede doel

Een aardig zakcentje kunnen we allemaal wel gebruiken toch? En met ‘zakcentje’ bedoel ik in dit geval minimaal een paar duizend euro. Ik in ieder geval wel. Daarom doe ik mee met verschillende loterijen, waar ik regelmatig wel wat win. Geen vetpot, maar ik heb ooit van zo’n prijs met vijf man op vakantie kunnen gaan. En dat is toch lekker.

Eén van die loterijen waar ik aan mee doe is de Postcodeloterij. En dan zijn er gelukkige winnaars die maar liefst vijfentwintigduizend euro per lot winnen. Gaston komt dan bij ze thuis, en hij vraagt dan vaak: ‘Waarom doe je mee met de Postcodeloterij?’ Het antwoord is dan altijd: ‘Om de goede doelen te steunen!’ Ik beloof plechtig dat als die vrolijke kaalkop bij mij voor de deur staat en hij diezelfde vraag stelt, hij een héél ander antwoord krijgt. Och, financiële onafhankelijkheid. Iets in die richting. Ik improviseer wel wat mocht hij aanbellen. Nou ja, hij moet kloppen. Want de bel doet het niet. Was dit maar een grapje.

Even terug naar de goede doelen. Begin dit jaar werd bekend gemaakt dat het Wereld Natuur Fonds en Greenpeace twee miljoen euro extra kregen van de Postcodeloterij om het Amazonegebied verder te beschermen. Dat lijkt me verre van voldoende op dit moment. Ik weet niet of jullie het nieuws een beetje in de gaten houden, maar dat gebied staat in brand. En behoorlijk ook. En het is best een belangrijk stukje natuur. Het heeft de bijnaam: ‘De longen van de wereld’, en dat is niet voor niks. En zonder longen is het moeilijk leven.

Dus ik heb een voorstel. Ik heb er geen probleem mee als ik de jackpot een maandje later win. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken, maar zou het niet mooi zijn als we met alle deelnemers een maandje afstand zouden doen van de geldprijzen? Dat de prijzenpot voor één keertje niet wordt verdeeld onder de deelnemers, maar rechtstreeks naar het WNF en Greenpeace gaat? Er zijn dan geen trekkingen, dus we weten ook niet of we iets zouden winnen of niet. De ijsprijs en de fietsen en zo kunnen natuurlijk wel gewoon worden verloot. Die bakkerscadeaukaart mogen ze wat mij betreft meteen aan de Voedselbank schenken. Maar misschien zeg ik dat laatste wel omdat er in een straal van dertig kilometer geen bakker te vinden is waar ik die kaart kan inleveren.

Wat zeggen we er van, vrienden van de Postcodeloterij? Een maandje geen geldprijzen uitkeren in het belang van Moedertje Natuur? En dan iets van een certificaat voor elke deelnemer waarop staat dat hij of zij zich sterk heeft gemaakt voor het behoud van het Amazonegebied? Ik zal die zeker inlijsten en een mooi plekje geven aan de muur. Maar schiet hier wel mee op. De tijd dringt namelijk.

Foto: Willeke Veldman