Ode aan de buren

Dit weekend had ik de auto tot mijn beschikking. Mijn zoontje had een kinderfeestje ’s middags, en ik moest hem daarvoor naar de bioscoop brengen. Wat mij weer de gelegenheid gaf om, terwijl hij aan het genieten was van It: Chapter Two, Rambo, Terminator: Dark Fate, Joker, of weet ik veel wat voor film ze voorgeschoteld krijgen op een kinderfeestje van groep 4, wat dingen voor mezelf te doen. Zoals een bezoekje brengen aan de kapper, een aantal mislukte pogingen doen om op het virtuele podium te belanden op de PlayStation, en die plank met zes snaren weer eens aansluiten op een versterker om een nummer van één van mijn muzikale helden te leren spelen. Om dit na tien minuten weer te ontkoppelen wegens gebrek aan voldoende talent. Tussendoor nog een paar keer naar een bepaalde winkel gereden, om onverrichterzake weer terug te gaan wegens gebrek aan parkeerruimte. Maar ik heb het gevoel dat ik afdwaal. Anyways, ik had dus de auto.

Normaal heeft mijn vriendin deze altijd om naar haar werk te rijden, maar ze stond hem dus af. De enige tegenprestatie was dat ik haar naar haar werk moest brengen, en daarna weer ophalen. Geen enkel probleem. Ik hou wel van een road trip op zijn tijd. Lekker genieten van de omgeving en zo. Maar van dat genieten is geen sprake, want we moesten door Roosendaal. En dat is op zijn zachtst gezegd niet een heel erg mooie stad. Sterker nog, volgens mij is dat de enige stad ter wereld waar geen geluidswallen staan, maar zichtswallen. Zodat je, als je door die stad over de snelweg rijdt, niet teveel van al die lelijkheid meekrijgt. Het knooppunt daar heet ‘de Stok’, wat niet geheel toevallig een anagram is van ‘kots’. Braakneigingen krijg ik zodra ik die stad inrijd. En dan mag je er ook nog maar honderd. Terwijl je er het liefst zo hard mogelijk doorheen wilt rijden. Maar dat mag dus niet. En om het nog erger te maken hebben de plaatselijke politieke partijen een idee geopperd om er nog maar tachtig te mogen rijden. Waar deze kwelling vandaan komt mag Joost weten. Om die stad heen rijden is als dat plan doorgaat sneller dan erdoorheen. Win-win dus eigenlijk.

Is alles negatief aan Roosendaal? Zeker niet. De mensen die er wonen zijn prima mee om te gaan. Ik heb er op school gezeten, dus ik ken er genoeg. En ook na die opleiding heb ik genoeg leuke mensen uit die stad ontmoet. De opleiding die ik vroegtijdig heb afgebroken. Hiervoor zijn meerdere redenen voor te verzinnen. Dat ik het gewoonweg niet meer trok in die stad is een geldige. O ja, ik was bezig met iets positiefs. De mensen die ik ken die er wonen. Die verdienen toch eigenlijk beter? Eigenlijk is dit het omgekeerde van Frankrijk, wat een schitterend land is, alleen jammer dat er Fransen wonen. Maar dan dus een foeilelijke stad waar leuke mensen wonen. Mensen, die ongetwijfeld precies hetzelfde denken over het dorp waar ík in woon. Het is ze vergeven.

 

Foto: Willeke Veldman