Vanmiddag is het zo ver

Op medisch gebied ben ik nog heel erg gespaard gebleven. Ik heb namelijk nog nooit wat gebroken of gescheurd. Nog nooit heb ik een kies moeten laten trekken of een andere behandeling moeten ondergaan onder verdoving. Noem maar een veel voorkomende (ziekenhuis)behandeling op en ik heb hem waarschijnlijk niet gehad. Zelfs het zeer gevreesde corona-wattenstaafje heb ik tot nog toe kunnen ontwijken. Dus ja: lucky me.

Dat geluk niet voor eeuwig duurt dat bewijst de afspraak die ik vanmiddag in het ziekenhuis heb: mijn allereerste operatie. Mijn eerste keer onder narcose. Mijn eerste infuus. Mijn eerste nachtje in het ziekenhuis. Mijn eerste gebroken bot. Alsof ik alle jaren dat ik gespaard ben gebleven even in één keer moet inhalen.

De chirurg gaat mijn onderkaak ‘doorzagen’ (of breken; wat klinkt beter?) en een stuk naar voren zetten. Dat betekent een herstelperiode met pijn, een opgezwollen hoofd, tanden op elkaar, leven op vloeibaar voer, niet goed kunnen praten, niet fatsoenlijk kunnen gapen, rechtop slapen.. ik wil niet overdrijven, maar dat klinkt wel een beetje als de hel. Erger nog: de horrorverhalen die ik op Reddit lees, voorspellen ook nog veel goeds. Zo las ik dat men nog weleens misselijk kan worden van de narcose en kan overgeven in de uren na het ontwaken. Maar omdat je mond dus dicht zit na een kaakoperatie, zoeken de maagsappen een andere uitgang: de neus. Ik denk dat ik mijzelf een internetverbod moet geven tot een dag na de operatie, wat denken jullie?

Waarom een kaakoperatie?

Op mijn 13e kreeg ik te horen dat ik een beugel moest. Long story short: ik won de strijd met mijn ouders en ik hoefde geen beugel. Silvy blij, ouders blij. Perfect. Totdat ik 10 jaar later – in 2016 – een keer wakker werd met een vastzittende kaak: mijn mond kon niet meer open. Iets minder perfect.

Dat mijn kaak vast is gaan zitten, heeft volgens de kaakchirurg verschillende oorzaken: het verkeerd groeien van mijn kaak (waarschijnlijk genetisch + door het vele duimen wat ik vroeger deed), het nooit dragen van een beugel en stress. Door stress klemde ik ’s nachts onbewust mijn kiezen op elkaar, waardoor mijn kaakspieren volgens de chirurg van topsportersformaat zijn. Dit heeft mijn kaken, welke sowieso dus al niet recht stonden, extra overbelast. Als ik mijzelf hier niet aan laat helpen, zijn mijn kaakgewrichten over tientallen jaren compleet versleten. En dan ben ik nog verder van huis.

Toch een beugel

Na twee jaar gesukkeld te hebben met kaakfysiotherapie (ja, dit is écht een ding!) en nachtbitjes die ik moest dragen om mijn ‘stresskaak’ te ontlasten, ging in 2018 ein-de-lijk het officiële 2,5-jaar durende operatietraject van start. Jep, ik moest eerst 2,5 jaar gaan beugelen, alvorens ik geopereerd mocht worden. De kaakchirurg kan namelijk niet opereren als de tanden niet recht staan. Ergens wel logisch.

En zo werd mijn grootste childhood-angst werkelijkheid: ik kreeg een beugel. Ik begon met een quad-helix beugel en daarna moest ik eigenlijk geloven aan een blokjesbeugel. Dat zag ik echter absoluut niet zitten als bijna 30-jarige (ik was 25 destijds, dat is bijna 30, toch?). Ik koos daarom voor de Invisalign beugel. Een bijna onzichtbare beugel die even effectief is als een blokjesbeugel.

Met veel tevredenheid heb ik mijn Invisalignbeugel bijna 2 jaar mogen dragen, maar helaas moest ik in aanloop naar de kaakoperatie tóch een blokjesbeugel laten plaatsen. Deze zit er sinds begin deze maand in en ik ben al wat blaren en wondjes aan de binnenkant van mijn wang rijker. Echt een top ding dus. Voor de rest zit hij niet in de weg, maar ik vind ‘m gewoon verschrikkelijk lelijk. Dat ijzer in mijn mond is nodig omdat de kaakchirug na de operatie hiermee mijn kaken op elkaar kan vastzetten. Zes weken na de operatie mag hij er als het goed is uit en krijg ik mijn ‘onzichtbare’ beugel weer terug. Ik kan niet wachten.

Eerst maar de operatie overleven. Wish me luck!