Verschil moet er wezen

Het zal niet makkelijk geweest zijn voor hem. Ik bedoel Bruno Bruins. Als verantwoordelijke voor alles wat met gezondheid te maken heeft krijg je als minister van VWS in deze bizarre tijd behoorlijk wat voor je kiezen. Hij zal ongetwijfeld de nodige overuren gemaakt hebben, en dat gecombineerd met de onvermijdelijke stress heeft ertoe geleid dat de beste man onwel werd tijdens een debat. De hele situatie vergde teveel van hem, en hij deed datgene wat in zijn ogen het beste leek. Aftreden. Gelukkig was binnen no time een opvolger gevonden, en kon de oud-minister zonder zorgen zijn rust pakken. En niet te vergeten: genieten van een paar jaar wachtgeld. Want dat krijgt hij nou eenmaal, wat de reden van aftreden ook is.

Ik wil overigens niet beweren dat de man niet snoeihard heeft gewerkt, en misschien wel harder dan goed voor hem is. Maar dat doen wel meer mensen, en zeker nu. De verplegers bijvoorbeeld, om maar een beroepsgroep te noemen. Die werken zich volgens mij ook een slag in de rondte in de oorlog tegen de corona. Maar wat als hij of zij het niet meer trekt? Ook ontslag nemen? Dat kan. Zeg dan maar gerust dag tegen je centen, want wachtgeld zit er voor hen niet bij. Vitaal beroep of niet. En een vervanger is dan niet zo snel gevonden als bij het aftreden van een minister. Verschil moet er nou eenmaal wezen. Helaas.

Ik hoorde het kabinet afgelopen week vol trots melden dat we binnen een paar dagen naar 2400 bedden op de intensive care kunnen gaan, en dat we moeten streven naar 3000. Beddenprobleem opgelost. Nou ja, dat klinkt misschien mooi, maar zoveel verplegend personeel hebben we niet eens beschikbaar voor de intensive care. Eén verpleger per vier bedden gaan we straks krijgen. Thuis hebben we twee bedden, en dat met zijn drieën bijhouden is al een hele klus. Althans, zo ervaren wij dat zelf. Voor een verpleger is dat toch nooit te doen zonder de nodige overuren en bijkomende stress? En we hebben allemaal gezien wat dáár het gevolg van kan zijn.

Maar gelukkig kwam er hulp. Ontroerd las ik de berichten van mensen die terugkwamen uit hun welverdiende pensioen om te gaan helpen in ziekenhuizen. Laten wij dan maar het verschil maken, moeten ze gedacht hebben. Gevalletje faith in humanity restored. Ze kunnen gewoon weer in dienst treden zonder dat het hun pensioen beïnvloedt. Goed geregeld van de belastingdienst. Misschien kan diezelfde belastingdienst als mooi gebaar de komende maanden geen loonbelasting rekenen over het salaris van de hulpverleners. Gewoon, als soort blijk van waardering. De mensen die hun pensioen even opzij zetten doen dat overigens niet geheel zonder risico. In London is zelfs een arts die was teruggekeerd na zijn pensioen overleden aan het coronavirus. Maar al deze hulp is natuurlijk nooit genoeg om het tekort aan verplegend personeel op te vangen.

Maar gelukkig zit de overheid niet stil en denken ook zij mee aan mogelijke oplossingen. Zo hebben ze een handvol zogenaamde influencers benaderd om hun volgers het belang van het in acht nemen van de maatregelen duidelijk te maken. Handig toch? Die lui hebben bij elkaar het bereik van honderdduizenden, zo niet miljoenen mensen, dus waarom ook niet? Maar helaas moet verschil er wezen. Want in plaats van het als influencers zijnde met zijn allen belangeloos achter dit idee staan, wordt er tussen de zestig- en honderdduizend euro naar ze overgemaakt. Om een videootje op te nemen met een boodschap. Het had ze gesierd als ze hadden gezegd: ‘Weet je wat joh, laat die centen maar zitten. Stort maar in het potje voor de verpleegkundigen of zo. En als dat potje niet bestaat, zorg er dan maar voor.’ Als er toch sprake moet zijn van social distancing, laten we dan bij die influencers beginnen.

En dan is er nog de overtreffende trap van ‘verschil moet er wezen’. Ik las iets over een voetbalclub in Engeland dat het personeel ging korten op het salaris. Twintig procent. Op zich kan ik me daar wel iets bij voorstellen, want zo’n club is natuurlijk geen liefdadigheidsinstelling. Maar nu komt het: dit gaat om het niet-voetballend personeel. Dus die groep werknemers die dit waarschijnlijk echt wel gaat voelen. Aan de voetballers die vele miljoenen per jaar binnenharken wordt simpelweg alleen gevraagd of zij alsjeblieft ook iets aan salaris willen inleveren. Een tonnetje minder per persoon lijkt mij toch niets teveel gevraagd. Of de materiaalman en kantinejuffrouw moeten meer verdienen dan de rechtsback, dan heb ik niets gezegd. Dát verschil mag er wat mij betreft dan weer wél wezen.