De wreedheid van Moeder Natuur
Verbranden. Platwalsen. Afschieten. Achtendelen. Dat mogen ze er wat mij betreft mee doen. Spinnen. Eén van de twee dingen waar ik behoorlijk bang van ben. Het andere is vliegen. En nee, niet de insecten, maar het zich verplaatsen door de lucht in een gevaarte van aluminium met een hoge snelheid en op grote hoogte. Maar hier kom ik over een paar maanden wel op terug, als ik weer in zo’n ding zit. Maar goed, spinnen dus. De hel op pootjes. Dagelijks word ik op sociale media getagged in filmpjes en foto’s waar die beesten in zitten door mensen die hier blijkbaar voldoening uit halen. Ze hebben werkelijk geen idee wat dat voor impact het op me heeft. Ik heb thuis tegenwoordig een AED hangen, voor de zekerheid.
Ik weet niet precies waar die angst vandaan komt. Ik weet nog wel dat ik toen ik nog op de basisschool zat samen met mijn zus naar school liep en ze bijna zo’n spin in haar gezicht kreeg die aan een draadje aan een boom hing te bungelen. Geen idee wat dat beest daar dacht te vangen. Het moment dat ik zo’n gedrocht in mijn glas melk vond dat op mijn nachtkastje stond toen ik nog piepjong was vergeet ik ook nooit meer. En daar moet het allemaal mee begonnen zijn denk ik. Dat ik ze begon te zien als sluipmoordenaars van de natuur.
En dat het halve ninja’s zijn kwam ik een paar jaar geleden achter. Toen op de drempel van de slaapkamer zo’n joekel opdook. Uit het niets. Althans, voor mijn gevoel dan. Begrijp me niet verkeerd, die beesten hoeven van mij echt niet dood hoor. Maar op dat moment zag ik geen andere uitweg. Ik heb een lege colafles gepakt die “toevallig” naast het bed stond , en als een bezetene ben ik er mee op die spin los gegaan. Tot er een hoopje wat ooit een mooie gezonde spin was overbleef. Toen mijn hartslag weer normaal was en het hyperventileren was verdwenen deed ik het licht uit en heb weer een poging gedaan om in slaap te vallen. Totdat mijn vriendin de legendarische woorden sprak: ‘Hoor ik nou iets achter het bed lopen?’ Dat kon nooit die spin wezen. Ik deed het licht aan om er achter te komen dat ik het mis had. Hoopje spin was weg op de drempel. Liep stampvoetend van woede achter het bed langs om een veilig onderkomen te zoeken. Waarop ondergetekende de nacht vervolgens doorbracht in de badkuip, liggend in de foetushouding. Huilend.
Maar hoe bang ik ben van die spinnen, zo interessant vind ik ze. Als er een documentaire op teevee is blijf ik kijken, als ik een artikel ergens tegenkom dan lees ik het. Om er achter te komen dat er behoorlijk wat van in je huis rondlopen. Om er achter te komen dat er je wel degelijk een aantal van in je slaap opeet. En om er achter te komen dat er spinnen zijn die onder water kunnen blijven en zich kunnen voortbewegen door de lucht. We zijn dus echt nergens meer veilig. Moeder natuur is echt wreed.
Foto: Willeke Veldman
