Mijn kaakoperatie

Een maand geleden werd ik geopereerd aan mijn kaak en de tijd daarna ben ik overspoeld met lieve berichtjes, kaartjes, cadeautjes.. maar ook met vragen over de operatie. Daarom lijkt het me leuk om een (erg) uitgebreid verslagje met jullie te delen over de operatie en de tijd daarna.

Ik heb eigenlijk prima geslapen de nacht voor de operatie. Uiteraard was ik mega zenuwachtig, maar dit heeft mijn nachtrust minimaal verstoord. Om 11.20 moet ik in het ziekenhuis zijn voor de opname.

Ik besluit ’s ochtends nog even om langs mijn moeder te gaan. Ze zal me vlak na de operatie niet mogen bezoeken in verband met de coronamaatregelen in het ziekenhuis, ik mag namelijk maar één bezoeker per dag ontvangen. Dus om haar om haar eventjes van tevoren te zien doet me wel goed.

Na een half glaasje water vertrek ik weer richting mijn woonplaats en tijdens deze autorit word ik gebeld door het ziekenhuis. Mijn pessimistische zelf denkt meteen: “die bellen vast om te vertellen dat de operatie niet door kan gaan”, maar integendeel. De kaakchirurg wil mij graag nog van tevoren zien, dus de assistente vraagt of ik vroeger naar het ziekenhuis kan komen. Hier ben ik stiekem wel heel erg blij mee, want zo is er minder tijd en ruimte om mijzelf gek te maken van de zenuwen.

Op naar Breda

Een half uur eerder dan oorspronkelijk gepland start onze 40-minuten durende reis naar het Amphia ziekenhuis in Breda. Mijn vriend, Julius, zet mij af bij de ingang om vervolgens de auto te gaan parkeren. Ik vervolg mijn weg naar de afdeling Mond-, Kaak- en Aangezichtschirurgie.

Na een korte controle bij de kaakchirurg ben ik weer herenigd met Julius en meld ik mij bij de receptie voor de opname. Vanaf hier word ik begeleid naar mijn kamer, wat een privékamer blijkt te zijn. Hier ben ik onwijs blij mee, want ik houd er niet van om met vreemden op één kamer te liggen.

Tessa

Op mijn kamer maak ik kennis met verpleegkundige Tessa die mij nog een aantal vragen stelt en wat onderzoekjes doet. Alles ziet er goed uit. Het is nu ongeveer 12.00 uur en op deze kamer mag ik wachten tot ik word opgeroepen om mij voor te bereiden. Tessa laat mij alvast het mooie gewaad zien wat ik dien te dragen tijdens de operatie. Ook krijg ik uitleg over de tablet die ik heb gekregen: hierop kan ik tv kijken, radio luisteren, eten bestellen en spelletjes spelen.
Wanneer Tessa de kamer verlaat, besluit ik mijn tas uit te pakken en de kleding voor de volgende ochtend klaar te leggen. Hierna kruip ik alvast in mijn bed, ik heb het koud en ik heb hoofdpijn door de honger en dorst. Helaas mag ik niets meer eten of drinken nu. Julius vermaakt zich met de Nintendo Switch.

Na twee uur wachten komt Tessa de kamer binnen: “Sorry, het loopt allemaal een beetje uit. We hopen je om kwart voor 3 op te kunnen roepen. Kan ook iets eerder zijn!” Ik bedank Tessa voor de update en ik besluit de tablet erbij te pakken en een paar potjes Patience te spelen. Rond 15.00 uur komt Tessa weer de kamer binnen om te vertellen dat ik mij klaar mag maken voor de operatie. Dat betekent: piercings uit, het operatiekleedje aantrekken en preventief wat medicatie slikken. Ik mag kiezen of ik een pilletje wil die mij rustig zal maken, maar vol trots wijs ik deze af. Ik ben sterk en ik heb dit niet nodig.

Lekgeprikt

Ik mag in bed gaan liggen en ik word richting de voorbereidingshal voor de operatie gereden. Hier neem ik afscheid van Julius. Ik ben nu nog maar één ruimte verwijderd van de operatiekamer. De ruimte waar ik mij nu bevind, zullen ze het infuus gaan prikken.

Mijn zenuwen rijzen nu echt de pan uit en ik heb het koud. Het bloed trekt letterlijk uit mijn handen en mijn vingertoppen worden wit. Dit geef ik aan, maar ik hoef me geen zorgen te maken zegt de verpleegster. Ik maak kennis met de operatiebroeder en met de vrouw die mijn infuus zal gaan prikken. Gespannen vraag ik of het pijn zal doen en er wordt eerlijk verteld dat prettig anders is, maar dat ik het kan vergelijken met bloedprikken. Deze eerlijkheid stelt me gerust. Tussendoor worden er wat grapjes gemaakt, hierdoor voel ik me meer op mijn gemak.

Mijn rechterhand wordt gedesinfecteerd. Vlak voordat de vrouw wilt gaan prikken, valt het haar op dat ze mijn bloedvat niet goed kan zien. Ze slaat een paar keer op mijn hand, dit zou ervoor moeten zorgen dat het bloedvat zichtbaarder wordt. Ik heb niet het idee dat het helpt, maar zij zal het beter weten.

Nou, daar gaat ‘ie. De prik van het infuus aan de bovenkant van mijn hand is niet fijn, maar ik verdraag het. Totdat ik de zuster hoor: “shit, hij loopt niet”. Oftewel, misgeprikt. Oké, kan gebeuren, nog maar een keertje. Ik vraag of ik iemands hand mag vasthouden, omdat ik het toch iets minder plezierig vind dan ik durf toe te geven. Poging 2. “Shit”, weer niet gelukt dus.

Ze gaan het aan de binnenkant van mijn elleboog proberen. Prik. Ik hoor heel voorzichting “jaaa, volgens mij komt ‘ie!”, maar heel overtuigend klinkt het niet. Ze weten niet zeker of het infuus het goed doet, dus ze testen het met wat zout water. Dit prikt en voelt niet fijn. En precies waar ik al bang voor was: het goedje stroomt niet, dus ze moesten het opnieuw proberen.

Op dit moment merk ik dat de mensen om mij heen lichtelijk in paniek raken. Ik hoor twee collega’s tegen elkaar zeggen dat de operatie niet door kan gaan als ik geen infuus kan krijgen. Op dit moment raak ook ik een beetje in paniek. Alle spanning komt er nu uit. Door de paniek lijkt de volgende prik – die ze net boven mijn pols zetten – veel meer zeer te doen dan de andere prikjes. Mijn lichaam is helemaal koud, ik ben gespannen en ik wil dat ze stoppen met mij lek te prikken. Op dit moment heb ik enorm veel spijt dat ik het relax-pilletje een half uur geleden heb afgewezen.

Uiteraard mislukte ook deze poging en er werd door iedereen sorry gezegd en dat ze het zo erg voor me vinden. Ik vind het alles behalve leuk op dit moment en ik denk dat ik dat ook uitstraal. De broeders en zusters proberen me op te vrolijken met stomme grapjes, maar op dit moment gaat alles het ene oor in, het andere oor uit. Er wordt besloten het opnieuw te proberen in mijn linkerarm. Dit is inmiddels poging 5 en ik ga er maar vanuit dat we nog niet eens op de helft zitten. Het infuus wordt geplaatst aan de binnenkant van mijn elleboog en.. het lukt! Ik ben allesbehalve blij, want ik geloof nog niet dat poging 5 de laatste poging is. Ik vraag hoe ze zeker kunnen weten dat hij nu wel goed zit en ik peil hoe groot de kans is dat ze weer opnieuw moeten gaan prikken. Er wordt me belooft dat hij nu perfect zit.

Ik word de operatiekamer in gereden en ik moet zelfstandig op de operatietafel kruipen. Het volgende waar ik mij zo’n zorgen over maak staat op de planning: de eerste keer narcose. Gelukkig gaat het allemaal heel erg snel en wordt het narcosemiddel snel toegediend. Ik krijg een masker op mijn neus voor extra zuurstof. Mijn oren beginnen te suizen, ik word zwart voor mijn ogen en val langzaam in slaap.

IJsje

Het volgende wat ik mij herinner is dat een verpleegster mijn naam zegt. Ik ben wakker en ik lig op de uitslaapkamer. Hoewel ik andere verhalen heb gehoord, dommel ik niet meer in slaap en wil ik meteen rechtop zitten. Ik heb onwijs veel pijn, waaronder in mijn keel, en ik krijg meteen een shotje morfine in mijn infuus gepompt. De ergste pijn trekt snel weg – heerlijk. Wat me nu ook opvalt is dat ik totaal niet misselijk ben; iets waar ik wel heel erg bang voor was. Er wordt me verteld dat de operatie goed is verlopen en dat ik weinig bloed heb verloren. De reden dat ik keelpijn heb, komt doordat er tijdens de operatie een soort van grote tampon in mijn keel is gestopt om bloed om te vangen. Gelukkig krijg ik een waterijsje aangeboden en hier zeg ik uiteraard geen nee tegen. Dit ijsje eet ik alsof mijn leven er vanaf hangt – ik heb zo’n keelpijn, honger en dorst! Nadat het ijsje volledig is verorberd, vraag ik wat water.

Omdat ik zo snel klaarwakker ben, wordt de verpleging van mijn afdeling gebeld om mij op te komen halen, zodat ik naar mijn kamer kan worden gebracht. Helaas voor mij is de verpleging net even wat gaan eten, wat resulteert dat ik pas een uur later op de kamer ben.

Avondklok

Het is inmiddels 19.00 uur en Julius kan maar tot 20.00 uur blijven in verband met de avondklok. Dus dat is op zijn zachtst gezegd erg jammer. Julius heeft een heliumballon voor me gekocht en hij leest de kaartjes voor die al met de post binnen zijn gekomen. Mijn avondmaal wordt gebracht, bestaande uit appelsap, een breaker en vanillevla. Julius gaat er iets na 20.00 uur vandoor. Later deze avond wordt mijn infuus losgekoppeld en krijg ik rond 23.45 nog een laatste onderzoek voordat ik kan gaan slapen. Slapen is niet heel goed gelukt, maar ik ben in ieder geval de eerste nacht doorgekomen zonder al te veel pijn.

Ik denk dat ik het verhaal ga opsplitsen in twee delen, want het begint al bijna een boekwerk te worden. Bedankt dat je dit verhaal tot zo ver hebt gelezen en het vervolg komt binnenkort!