Potentiële helden – Stem op mij (3)

Al zo’n tien jaar mag ik mijzelf BHV-er noemen. Bedrijfshulpverlener. Verlener van hulp in het bedrijf. Redder in nood. Held. Noem het zoals je wilt. Goed, BHV-er dus. En niet getreurd, ook buiten het bedrijfspand zal ik ingrijpen bij beginnende brandjes, of helpen waar ik kan als er gewonden in de buurt zijn. Om de zoveel tijd krijg ik een herhalingscursus waardoor ik weer capabel genoeg ben om levensreddend te werkte gaan. En zo’n cursus is op zijn zachtst gezegd behoorlijk nuttig.

Is zo’n cursus moeilijk? Het antwoord is nee. Als het mij lukt om met een doodzieke kop die cursus met goed gevolg af te ronden, dan moet het voor de doorsnee burger al helemaal geen probleem zijn. Dus eigenlijk is het raar dat niet meer mensen zich aanmelden voor zo’n cursus. Hoe meer figuren weten dat het vrij onverstandig is om een vlam in de frituurpan te blussen met een emmer water, hoe beter. Is er dan een manier om meer mensen bewust te maken van de gevaren die huis, tuin en keuken ons biedt? Jazeker wel.

Wat we nu doen is in een bepaald bedrijf een aantal mensen op zo’n cursus sturen. En dat is natuurlijk een goed iets. Maar wat nou als we hier al veel eerder mee beginnen, en in grotere getale? Bijvoorbeeld op de lagere school, en dan álle leerlingen? Het moet toch mogelijk zijn om één dag in het laatste schooljaar vrij te houden om die koters (waar ongetwijfeld een paar potentiële winnaars van de Darwin Award tussen zitten) te wijzen op gevaren, en hoe te handelen bij beginnende brandjes en gewonden?

Ik heb dit briljante idee al eens eerder geopperd op een sociaal medium, en ik kreeg de nodige weerstand, en dan vooral van mensen die in het onderwijs zitten. De leerkrachten zouden het al druk genoeg hebben. En dat ontken ik zeker niet. Maar laten we vooral niet denken dat dit een taak voor de leerkrachten gaat worden. Er zijn namelijk genoeg mensen die opgeleid zijn om deze cursussen te geven. En anders zórgen we wel voor genoeg mensen, doen we meteen wat aan de werkloosheid.

Het punt dat ik wil maken is dat als het aankomt op veiligheid we nooit teveel kunnen investeren, zowel in tijd als in geld. Als hiermee al één leven wordt gered lijkt het me een geslaagd plan. We kunnen er wat mij betreft niet vroeg genoeg mee beginnen. En laten we er dan meteen bij die pubers in rammen dat het niet helpt om de hulpverleners dwars te zitten. Laten we er vooral voor zorgen dat die beste mensen hun werk zo goed mogelijk kunnen uitvoeren. Lijkt mij een win-win-situatie. Stem op mij.

Foto: Willeke Veldman